Ο καρκίνος πνεύμονα αποτελεί τη συχνότερη αιτία θανάτου από νεοπλασία παγκοσμίως. Συγκεκριμένα, για τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα έχουν ανακαλυφθεί μια σειρά οδηγών μεταλλάξεων, για τις οποίες πλέον υπάρχουν διαθέσιμες στοχεύουσες θεραπείες. Ετσι, η κλασική ταξινόμηση και αντιμετώπιση του καρκίνου πνεύμονα με βάση την ιστολογία της νόσου έχει τροποποιηθεί και η θεραπευτική αντιμετώπιση ακολουθεί τη μοριακή ταξινόμηση. Ολοι οι ασθενείς που διαγιγνώσκονται με αδενοκαρκίνωμα πνεύμονα θα πρέπει να διερευνώνται για ύπαρξη μεταλλάξεων ή αναδιατάξεων σε γονίδια όπως EGFR, ALK, BRAF, ROS-1.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το νεόπλασμα του ασθενούς δεν φέρει καμία εκ των ανωτέρω αλλαγών; Προσφάτως δημο-σιεύθηκαν στο περιοδικό Journal of Clinical Oncology οι κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας που ουσιαστικά οριοθετεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο χρήσης της ανοσοθεραπείας ή συνδυασμών αυτής στους ασθενείς με μεταστατικό μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα χωρίς συγκεκριμένες γενετικές αλλοιώσεις. Ενα από τα βασικά συμπεράσματα των οδηγιών αυτών είναι η αναγκαιότητα χρήσης του βιοδείκτη PD-L1.