O καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί την τρίτη αιτία θανάτου που σχετίζεται με καρκίνο και η συχνότητα της νόσου αυξάνεται συνεχώς. Η συντριπτική πλειονότητα των καρκίνων του παγκρέατος -πάνω από το 95% - είναι αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου και προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι σε νεότερους ενήλικες, η συχνότητα εμφάνισης αδενοκαρκινώματος του παγκρεατικού πόρου έχει αυξηθεί σε νεότερες γυναίκες αλλά παρέμεινε σταθερή στους άνδρες. 

Μόλις στα μέσα Νοεμβρίου 2024 ταυτοποιήθηκε το πρώτο περιστατικό της νέας φυλογενετικής ομάδας Ιb της Μpox στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, μετά από ταξίδι στην ανατολική Αφρική. Στην Ευρώπη έχουν πλέον αναφερθεί περιστατικά στη Μεγάλη Βρετανία, Σουηδία και Γερμανία, ενώ επίσης έχουν διαγνωστεί περιστατικά της νέας φυλογενετικής ομάδας σε Ινδία, Κένυα, Ταϋλάνδη στην Ασία. 

Αυτή η μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο JAMA Oncology περιελάμβανε 3946 ασθενείς με καρκίνο προστάτη και εξέτασε τις μακροχρόνιες ανεπιθύμητες ενέργειες και επιπλοκές που σχετίζονται με τη θεραπεία του καρκίνου του προστάτη σε σύγκριση με έναν γενικό πληθυσμό ηλικιωμένων ανδρών. Οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ Δρ. Μαρία Καπαρέλου (Παθολόγος – Ογκολόγος), Θεοδώρα Ψαλτοπούλου (Παθολόγος, Καθηγήτρια Θεραπευτικής-Επιδημιολογίας-Προληπτικής Ιατρικής) και Θάνος Δημόπουλος (τ. Πρύτανης ΕΚΠΑ, Καθηγητής Θεραπευτικής – Ογκολογίας – Αιματολογίας, Διευθυντής Θεραπευτικής Κλινικής) αναφέρουν ότι αυτή η μελέτη περιελάμβανε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη που είχαν υποβληθεί σε θεραπεία με προστατεκτομή ή ακτινοθεραπεία σε σύγκριση με μια ομάδα ελέγχου που δεν είχε λάβει θεραπεία. Οι αναλύσεις δεδομένων πραγματοποιήθηκαν από τις 21 Σεπτεμβρίου 2022 έως τις 18 Μαρτίου 2024. Το δείγμα της μελέτης περιελάμβανε 29196 συμμετέχοντες με μέση ηλικία 68,7 έτη. Από αυτούς, 3946 συμμετέχοντες είχαν καρκίνο του προστάτη, μεταξύ των οποίων 655 υποβλήθηκαν σε θεραπεία με προστατεκτομή και 1056 υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία. Ο κίνδυνος 12ετούς κινδύνου επιπλοκών από το ουροποιητικό ήταν 7,23 φορές μεγαλύτερος για τα άτομα με προστατεκτομή και 2,76 φορές μεγαλύτερος για τα άτομα που είχαν υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία σε σύγκριση με συμμετέχοντες που δεν έλαβαν θεραπεία. Επιπλέον, μεταξύ των συμμετεχόντων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ακτινοθεραπεία, υπήρχε σχεδόν 3 φορές μεγαλύτερος κίνδυνος καρκίνου της ουροδόχου κύστης σε σχέση με αυτούς που δεν έλαβαν θεραπεία και περίπου 100 φορές μεγαλύτερος κίνδυνος επιπλοκών που σχετίζονται με την ακτινοβολία, συμπεριλαμβανομένης της κυστίτιδας και πρωκτίτιδας από ακτινοβολία.

Συμπερασματικά η ριζική προστατεκτομή ή η ριζική ακτινοθεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη συσχετίστηκε με υψηλότερα ποσοστά επιπλοκών 12 χρόνια μετά τη θεραπεία, εύρημα που υπογραμμίζει τη σημασία της παροχής συμβουλών στους ασθενείς και παρέχει λόγους για την αναζήτηση νέων μεθόδων για την πρόληψη του καρκίνου του προστάτη.

Οι αποφάσεις της θεραπείας πρέπει να σταθμίζουν τους κινδύνους και τα οφέλη της θεραπείας του καρκίνου με εκείνα των νοσηροτήτων που σχετίζονται με τη θεραπεία. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι σε πολλούς ασθενείς με τυχαία διάγνωση καρκίνου του προστάτη, είναι πολύ πιθανό η νόσος αυτή να μη δημιουργήσει στον ασθενή κανένα πρόβλημα. Η έγκαιρη εντόπιση τέτοιων ασθενών έχει ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να αποφευχθούν θεραπευτικές παρεμβάσεις, που όπως φάνηκε και από την παραπάνω ανάλυση, επηρεάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών χωρίς αποδεδειγμένα να βελτιώνουν την επιβίωσή τους.